?? ???

تکلیف خود را با امام زمان خویش روشن کنیم !

یکی از یاران امام حسین (علیه السلام) به نام نافع بن هلال می گوید: نیمه شب نگران آن حضرت شدم، از خیمه بیرون آمدم و او را در اطراف خیمه گاه دیدم. دنبال ایشان راه افتادم؛ آن حضرت متوجه من شدند و به من فرمودند: چرا از خیمه بیرون آمدی؟! گفتم: نگران شما شدم. فرمودند: «نمی خواهی در این شب تاریک به این کوه ها پناهنده شوی و خود را از مرگ برهانی؟»

در آن شب، آنان که سست ایمان بودند و دنبال بهانه می گشتند، از امام جدا شدند و تنها عدّه اندکی ماندند. همان هایی که صالح ترین اصحاب عالَم بودند.

ما نیز باید تکلیف خود را با امام زمان خویش روشن کنیم. اگر برای جدا شدن از امام خود به دنبال باشیم، پذیرفته نخواهیم شد. این آمادگی پذیرش، در یک آن حاصل نمی شود؛ بلکه باید مقدمات آن را از پیش فراهم کرده باشیم. در روایتی از حضرت ولی عصر (ارواحنافداه) آمده است:

«فإنّ أمرَاً یَبغَتُهُ فَجأةً حینَ لاتَنفَعُهُ تَوبَةً و لایُنجِیهِ مِن عِقابِنا؛ امر ما ناگهانی است و در هنگامی می رسد که توبه و بازگشت سودی ندارد و پشیمانی از گناه، از کیفر نجاتش نمی بخشد.»

یعنی در یک لحظه نمی توان ایمان پیدا کرد؛ چون دل، در یک آن به باور نمی رسد و رسیدن به ایمان، مستلزم پیمودن راهی طولانی است. باید به دستورهای شرع و قوانین الهی یک به یک عمل کنیم و از برکات مجالس امام حسین (علیه السلام) برای اهل عمل شدن بهره مند شویم تا در نهایت به هدایت حقیقی دست پیدا کنیم. در قرآن کریم آمده است:

«وَاعْبُدْ رَبَّکَ حَتَّى یَأْتِیَکَ الْیَقِینُ؛ بندگی کن، تا به مرحله یقین و باور برسی»

همه ما می دانیم که از مرده کاری بر نمی آید؛ ولی هیچ کدام از ما این جرأت را نداریم که شب هنگام با یک مرده – اگر چه از عزیزانمان باشد- در یک اتاق بخوابیم؛ با این که می دانیم و از نظر علمی نیز ثابت شده که مرده با کسی کاری ندارد. اما این مسأله در مورد مرده شوی ها که آرام آرام با اموات مأنوس شده اند، صادق نیست. آنان حتی گاهاً برای صرف غذا هم به منزل نمی روند و شب ها در کنار مرده ها می خوابند. به استدلال علمی نیاز ندارند، چون باور دارند که مرده ها نمی توانند کاری بکنند. پس ایمان، باور قلبی است و صد البته که دست یافتن به آن به این سادگی ها ممکن نیست؛ نخست شخص باید اهل عمل باشد.

انسان باید تکلیف خویش را یک جا و به درستی مشخّص کند. ما همیشه فرصت انتخاب نداریم. در یک لحظه باید تصمیم گیری کنیم. بعد از واقعه دیگر نمی توانیم تصمیم بگیریم و البته این تصمیم ما به اعمال گذشته مان بستگی دارد.

«الأمُورُ مَرهُونَةٌ بِأوقاتِها؛ کارها در گرو وقت آن است.»

در یک لحظه نمی توان ایمان پیدا کرد...