?? ???

آیا شما با پیام تسلیت روحانی و هاشمی رفسنجانی – به ویژه متن پیام او - به خاندان آل سعود موافقید؟ آیا با وجود دشمنی آشکار آل سعود با کشورمان، لزومی به ارسال این پیام‌ها بود؟ حضور ظریف در مراسم رسمی پادشاهی عربستان را چگونه ارزیابی می کنید؟ آیا رفتار دولتمردان تدبیر و امید در مرگ ملک عبدالله، با بیانات حضرت امام خمینی در خصوص خاندان آل سعود مطابقت دارد؟ نظر خود را برای ما بنویسید.

ادامه مطلب...

یادی از شهید حاج عبدالحسین برونسی

شهید حاج عبدالحسین برونسی در 25 اسفندماه 1363 در عملیات بدر به شهادت رسید. رجعت پیکر مطهرش بعد از 27 سال آن هم بدون سر مانند ارباب شهیدان،‌ حضرت اباعبدالله الحسین (ع) ما را بر آن داشت تا خاطراتی از عزیز را برای شما منتشر کنیم:

زندگینامه
روستای "گلبوی کدن " سال 1331 پذیرای حضور نوزادی به نام عبدالحسین شد. باد و باران، گرما و سرما آمد و رفت و کودک به گرمای محفل علم رسید. سال چهارم دبستان بود که به خاطر بیزاری از عمل زشت معلم طاغوتی و فضای نامناسب، درس و مدرسه را رها کرد و در زمین‌های کشاورزی مشغول کار شد. مأوایش تنها مسجد محل شد ولی همچنان در مبارزه با طاغوت ثابت‌قدم بود و در دوران خدمت سربازی به جرم پایبندی به اعتقادات دینی مورد اهانت و آزار افسران و نظامیان قرار گرفت.
سال 1347 با خانواده‌ای روحانی وصلت کرد که مرحله آغازین انجام مبارزات او شد. اعتراضاتش بر خدعه‌های ر‍ژیم پهلوی از جمله اصلاحات ارضی منجر به ترک محل زندگی در مشهد شد. پس از چندی به کار بنایی مشغول شد و به مرور زمان در کنار کار، مشغول خواندن دروس حوزوی شد؛ ولی به‌علت اوج‌گرفتن مبارزات، زندان‌های پی‌درپی، شکنجه‌های ساواک و پیروزی انقلاب اسلامی و ورودش در گروه ضربت سپاه پاسداران از ادامه تحصیل بازماند.
با شروع جنگ تحمیلی در اولین روزهای دفاع به جبهه رفت و با رشادت‌هایی که از خود نشان داد، مسئولیت‌های مختلفی به‌عهده گرفت که آخرین مسئولیتش قبل از عملیات خیبر، فرماندهی تیپ 18 جواد الائمه(ع) بود و با همین سمت در 23/12/1363 در عملیات بدر با رمز " یا فاطمة الزهرا(س) " نشان شهادت را در بی‌نشانی پیکر مطهرش یافت و فرزندانش مرثیه‌خوان لحظه‌های فراق شدند.

خاطرات
صورتش را که دیدم جاخوردم. اندازه چند سال پیر شده بود. ساواکی‌ها یک دندان سالم هم توی دهانش باقی نگذاشته بودند؛ چند وقت مجبور شد دندان مصنوعی بگذارد. آن روز هر چه اصرار کردم برایم بگوید که چه بلاهایی سرش آورده‌اند، فقط گفت: چیز خاصی نبوده.
یک‌بار که داشت برای چند تا از دوستانش تعریف می‌کرد، اتفاقی حرف‌هایش را شنیدم. شکنجه‌های وحشیانه‌ای داده بودندش؛ شکنجه‌هایی که زبان از گفتنش شرم دارد و قلم از نوشتنش عاجز است. او می خندید و می‌گفت. من گریه می‌کردم و می‌شنیدم.

ادامه مطلب...